In de zomer van 2006 ,in Juli, bracht ik een bezoek aan het Amerikaanse Cemetery te Margraten. Ik was er nog nooit geweest en het maakte veel indruk op mij.
Het was er rustig, stil en vredig…het was er mooi.
We lopen daar wat rond, en op den duur zie je de namen op de kruisjes niet meer. Totdat ik voor een kruis sta waarvan de naam mij wel heel bekend voorkomt, het graf van LTC. Robert G. Cole. Ik kende die naam, hij doet mee in mijn favoriete PC-game, Brothers in Arms. Hij is een van de Band of Brothers. The Screaming Eagles. Dat vond ik wel heel raar….Zou mijn held daar echt begraven liggen?

Bij thuiskomst heb ik meteen het spel erbij gepakt. Het was dus echt waar, maar ik was nog niet helemaal overtuigd. Ik vond de site oorlogsmusea en heb gemaild, kreeg antwoord en de bevestiging terug dat hij inderdaad in Margraten begraven ligt. Er zat wat informatie bij die ik uit heb geprint en in mijn album gestopt heb. Vond het interessant, maar wat moest ik er verder mee? Ik dacht dat het voor mij onbereikbaar was.

Tot ik na de Carnaval een mail kreeg van STIWOT met iets meer informatie en een fotootje van Robert.
En dat was de aanleiding om verder te zoeken...
Ik heb heel wat sites bezocht, veel mensen gemaild, leuke en minder leuke reacties gehad, maar ik heb alles bij elkaar gevonden.
En daar ben ik twee mensen heel dankbaar voor, Jean Vijgen en mevr. Fietje Quaedvlieg.
En zonder contact met het land van herkomst (Amerika) was het moeilijk geworden. Jim Hudson heeft me heel goed geholpen.

Robert werd geboren op 19 Maart 1915, in Fort Sam Houston, St Antonio, Texas. Zijn ouders waren Clara Cole en Col. Clarence Cole. Robert had nog een oudere broer (El Roy) en een jonger zusje (Mary). Zijn moeder werd al vroeg weduwe.
Twintig jaar later wordt hij toegelaten op West-Point, daar studeert hij af in 1939. Hij komt terecht bij het 15th Infantry regiment in Washington, samen met Dwight (Ike) Eisenhower. Van daaruit vraagt hij overplaatsing aan naar het nieuwe parachute-team, in Fort Benning. In 1941 krijgt hij zijn para-vleugels., en de rang van Luitenant. Hij wordt commandant (Luitenant-Kolonel) van het derde Bataljon, 502de PIR,101st Airborne Division in 1943.

Op 12 Juni, 1940 trouwt Luitenant- Kolonel Robert Cole met Allie Mae Wilson, zijn jeugdliefde.
Ze krijgen een zoon in 1943, een zoon die zijn vader nooit zal kennen en een vader die zijn zoon nooit zal zien opgroeien.

LTC. Cole was streng maar rechtvaardig voor zijn mannen. Hij was bescheiden, had moed, humor en kon vloeken en meelevend zijn tegelijk. Voor zijn vrienden was hij RG, zijn mannen noemden hem "The Chief".

September 1943, De Paratroopers werden vanuit Fort Bragg naar Engeland overgebracht om daar met hun training voor D-Day te beginnen. Het 502nd komt terecht in Zuid-England, Chilton Foliat. Hier ontstond ook de codenaam voor het 502nd: Kick Off . Hun helmen kregen een wit hart aan de zijkant en het 3de bataljon werd Blue genoemd, (Ducks).
6 Juni 1944, D-Day…..LTC. Cole en zijn mannen zijn de eersten die uit een C-47 genaamd "Snooty" sprongen en landden op Utah-Beach. Ze misten hun dropzone en kwamen verspreid terecht. Cole verzamelt verschillende paratroopers om zich heen, en gaan op weg naar heuvel 30,en de invalswegen. Duitsers begonnen terug te trekken vanaf het strand, Cole′s para′s schakelden 75 Duitsers uit zonder zelf èèn man te verliezen.
Vijf dagen later kreeg LTC. Cole het bevel om een brug over de rivier de Douve, bij Carentan in te nemen. Invalsweg 4 om de Amerikanen vanuit Omaha en Utah- beach Frankrijk in te laten trekken. Ondanks hun inzet kwam het 3de bataljon vast te zitten in een moordend tegenvuur van de Duitsers. De vijand had zich verschanst in een boerderij. De Amerikanen waren schietschijven, en werden zelfs gebombardeerd door 2 Stuka′s.

September 1943, De Paratroopers werden vanuit Fort Bragg naar Engeland overgebracht om daar met hun training voor D-Day te beginnen. Het 502nd komt terecht in Zuid-England, Chilton Foliat. Hier ontstond ook de codenaam voor het 502nd: Kick Off . Hun helmen kregen een wit hart aan de zijkant en het 3de bataljon werd Blue genoemd, (Ducks).
6 Juni 1944, D-Day…..LTC. Cole en zijn mannen zijn de eersten die uit een C-47 genaamd "Snooty" sprongen en landden op Utah-Beach. Ze misten hun dropzone en kwamen verspreid terecht. Cole verzamelt verschillende paratroopers om zich heen, en gaan op weg naar heuvel 30,en de invalswegen. Duitsers begonnen terug te trekken vanaf het strand, Cole′s para′s schakelden 75 Duitsers uit zonder zelf èèn man te verliezen.
Vijf dagen later kreeg LTC. Cole het bevel om een brug over de rivier de Douve, bij Carentan in te nemen. Invalsweg 4 om de Amerikanen vanuit Omaha en Utah- beach Frankrijk in te laten trekken. Ondanks hun inzet kwam het 3de bataljon vast te zitten in een moordend tegenvuur van de Duitsers. De vijand had zich verschanst in een boerderij. De Amerikanen waren schietschijven, en werden zelfs gebombardeerd door 2 Stuka′s.
Voor zijn koele onverschrokkenheid, persoonlijke moed en uistekende leiderschap kreeg hij de hoogste onderscheiding binnen de strijdkrachten...
de Medal of Honor.
(Naast Robert kreeg ook soldaat eerste klas, Joe E. Mann, deze onderscheiding. Zij waren de enigste twee van het 101st airborne.)
Maar vanwege de heggen en beken in het gebied konden ze de Duitsers niet verder terug drijven, het 502nd zat vast in en om de boerderij. Op het punt om zich terug te trekken, vroeg Cole voor de zoveelste keer Artilleriesteun aan, hij wou zijn gewonden niet achterlaten. Dit kregen ze na 15 minuten en het geluk was nu aan hun kant. De vijand werd verdreven, en de brug veilig. Het derde Bataljon werd afgelost door het tweede.

Op Zondag 17 September, 1944 vertrok om 13.38 uur het 3de bataljon vanaf de RAF basis Greenham Common, in 45 C-47′s naar Nederland. Bestemming DZ Charlie. Het 502de werd als laatste ingebracht samen met twee pelotons van 326th Engineers en de para elementen van de 101 Divisie HQ en Divisie Artillerie HQ. Hun taak: een link vormen tussen het 501st in het noorden (Nijmegen) en het 506de in het zuiden (Eindhoven), de weg van Eindhoven naar Best-Boxtel open te houden, (later bekend als Hell′s Highway) en op te treden als reserve. Het 101st airborne maakt zijn tweede sprong boven Nederland, operatie Market Garden. Het 1ste bataljon vertrok naar St. Oedenrode en maakte daar contact met het 501ste. De brug over de Dommel was nog intact. Een compagnie van het 3de bataljon moest een brug over het Wilhelmina kanaal bezetten, ze namen de brug zonder moeite. De Duitsers gingen in de tegen aanval , verjoegen de para′s van de brug en sneden ze bijna af van hun eigen troepen. De rest van het bataljon kwam te hulp, maar de Duitse tegenstand was te groot. Ze groeven zich in vlak bij de brug. Een dag later, op een maandag, lagen Cole en zijn bataljon in het bos bij Son, onder hevig Duits vuur. Hij wou luchtsteun aanvragen maar uit angst dat zijn eigen mannen daarbij wel eens getroffen konden worden, plaatste hij indentificatie panelen uit op de grond. Bij het neerleggen van de laatste werd hij neergeschoten door een Duitse sluipschutter, de kogel ging dwars door zijn helm heen, en LTC. Robert G. Cole was al dood voor hij de grond raakte. 29 Jaar jong.. Zijn koerier, John Fitzgerald, zei hierover…. Die zwarte dag verloor het 502de meer dan alleen zijn commandant.

Robert Cole zou nooit zijn Medal of Honor in ontvangst mogen nemen, hij wist wel dat hij hem kreeg. Zijn moeder, vrouw en zoontje van 18 maanden namen op 30 Oktober,1944 de onderscheiding voor hem in ontvangst.
Naast de Medal of Honor kreeg Robert ook nog het Purple Heart en een Franse onderscheiding, het French Croix de Guerre met palm.

Mijn PC-spel heeft nu een heel andere betekenis gekregen. Heb inmiddels veel boeken gelezen over o.a. het 101st, 82st en D-Day. Ik vind het ontzettend spannend en interessant om onderzoek te doen, zodat alle puzzelstukjes op zijn plaats vallen.
Robert zal altijd mijn eerste held blijven, jammer dat ik hem nooit echt zal kennen…..Ik denk dat ik hem ook wel RG had mogen noemen.
Als ik hem nu een bezoek breng op het Amerikaans kerkhof heeft zijn graf en kruis een gezicht en verhaal voor mij gekregen.
Alle jongens die in Margraten en andere militaire begraafplaatsen begraven liggen waren helden, sommige niet veel ouder dan ik nu ben. We mogen nooit vergeten wat ze voor ons gedaan hebben.

From this day to the ending of the world,
…..we in it shall be remembered
…..we band of brothers.
King Henry V

LEST WE FORGET !!!!!

medal of honor- medals of the world
Crois de Guerre-France Phalerestique
Purple Heart- Rusty Knights Place